Η ποινικοποίηση του βιασμού μεταξύ συζύγων το 2006 αποτυπώνει την αλλαγή στην αναγνώριση δικαιωμάτων των γυναικών στην Ελλάδα. Για μεγάλο διάστημα στην ιστορία, ο βιασμός θεωρούνταν ποινικά κολάσιμος μόνο όταν συνέβαινε εκτός γάμου, με τη νομική και κοινωνική αντίληψη να θεωρεί αδιανόητο τον βιασμό μιας συζύγου από τον άνδρα της. Η νομική αντίληψη που επικράτησε από τον 18ο αιώνα θεωρούσε ότι η σύζυγος, με το γάμο, παρείχε αμετάκλητη συναίνεση για σεξουαλική επαφή. Αυτή η ιδέα διαιωνίστηκε, δημιουργώντας μια νομική ασυλία γύρω από τη σεξουαλική βία εντός του γάμου.
Η διαδικασία ανατροπής αυτής της αδικίας ήταν αργή και συναντήθηκε με πολλές αντιστάσεις. Μόνο το 1997, η Γερμανία αναγνώρισε τον βιασμό ως έγκλημα, ανεξαρτήτως της σχέσης μεταξύ θύτη και θύματος. Στην Ελλάδα, μέχρι το 1994, ο βιασμός από σύζυγο δεν διωκόταν ρητά, ενώ το 2006, αναγνωρίστηκε ως πράξη ενδοοικογενειακής βίας. Η ποινικοποίηση του συζυγικού βιασμού το 2006 σηματοδότησε μια ριζική αλλαγή στη νομική αντιμετώπιση του γάμου, αναγνωρίζοντας ότι το σώμα της γυναίκας δεν ανήκει σε κανέναν, ούτε καν στον σύζυγό της.
Η διεθνής κατάσταση παραμένει ανησυχητική, με περίπου τρία δισεκατομμύρια γυναίκες να ζουν σε χώρες όπου ο βιασμός εντός γάμου δεν τιμωρείται. Μόνο το 42% των χωρών έχει σαφείς διατάξεις κατά του συζυγικού βιασμού, αφήνοντας πολλές γυναίκες χωρίς νομική προστασία.
Η καθυστερημένη αναγνώριση του συζυγικού βιασμού ως εγκλήματος αντικατοπτρίζει την αργοπορία των κοινωνιών να παραχωρήσουν στις γυναίκες το θεμελιώδες δικαίωμα να λένε «όχι» και να γίνονται σεβαστές οι φωνές τους.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
