Το ΑΠΕ-ΜΠΕ παρουσιάζει σήμερα ένα βίντεο-ντοκιμαντέρ που καταγράφει την παράλληλη πορεία δύο κοινοτήτων που ζουν στην Αθήνα: της ιστορικής εβραϊκής κοινότητας και της παλαιστινιακής παροικίας. Με επίκεντρο τις προσωπικές μαρτυρίες και όχι τόσο την πολιτική αντιπαράθεση, η ταινία επιχειρεί να φωτίσει ανθρώπινες εμπειρίες, μνήμες και συναισθήματα, χωρίς να λαμβάνει θέση σε μια πολεμική σύγκρουση. Η συνεισφορά του ντοκιμαντέρ αποσκοπεί στην καταγραφή μιας συγκεκριμένης οπτικής, χωρίς σχολιασμό ή αξιολογική ερμηνεία από την πλευρά της παραγωγής.
Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται η μακραίωνη παρουσία των Εβραίων στην Αθήνα και η δραματική τομή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αφήγηση ακολουθεί το ιστορικό αποτύπωμα της κοινότητας στο Μοναστηράκι, την πορεία της μέχρι το Ολοκαύτωμα και τις συνέπειες της εξόντωσης των Ελλήνων Εβραίων. Καταγράφεται η λειτουργία του Μνημείου Ολοκαυτώματος και του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, καθώς και η συγκλονιστική μαρτυρία μιας γυναίκας που εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο του Άουσβιτς και επέζησε. Μέσα από την προσωπική της αφήγηση αναδεικνύεται ο ρόλος της μνήμης και της ιστορικής ευθύνης. Παράλληλα, ο αναλυτής και δημοσιογράφος Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ παρουσιάζει τη δική του άποψη για τον ρόλο της Χαμάς και για τον πόλεμο όπως βιώνεται από το Ισραήλ, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «υπαρξιακό» για τη χώρα του.
Το δεύτερο μέρος εστιάζει στην παλαιστινιακή παροικία της Αθήνας και στην καθημερινότητά της. Στο επίκεντρο βρίσκεται η Παλαιστινιακή λέσχη, όπου νέοι δεύτερης και τρίτης γενιάς παρακολουθούν μαθήματα ελληνικής γλώσσας και διατηρούν δεσμούς με τις ρίζες τους. Μέλη της κοινότητας μιλούν για την αγωνία και την αβεβαιότητα που αισθάνονται για συγγενείς και φίλους στα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς και για τις συνέπειες της ισραηλινής κατοχής, όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι. Οι μαρτυρίες αυτές παρουσιάζονται με στόχο τη δημοσιογραφική αποτύπωση και όχι τη διατύπωση πολιτικής θέσης.
Το ντοκιμαντέρ λειτουργεί ως ψηφιακό αρχείο βιωματικού λόγου, δίνοντας χώρο σε φωνές που σπάνια ακούγονται δημόσια. Χωρίς να επιχειρεί ιστορικές ή γεωπολιτικές αναλύσεις και χωρίς να υιοθετεί οποιαδήποτε πλευρά, επιδιώκει να συμβάλει στην κατανόηση και στον διάλογο. Στο επίκεντρο παραμένει ο άνθρωπος – η εμπειρία απώλειας, φόβου, μνήμης, προσφυγιάς και ταυτότητας. Σε μια περίοδο έντασης και διχασμού, η καταγραφή αυτή υπενθυμίζει την ανάγκη για νηφαλιότητα, ακρόαση και σεβασμό στις διαφορετικές αφηγήσεις.
