Υπάρχει κάτι στην έκθεση της Γεωργίας Λαλέ, με τίτλο «Εν τούτω Νίκα», που παρουσιάζει η γκαλερί a.antonopoulou.art από τις 23/10 έως τις 29/11, το οποίο αναδεικνύει ένα στοιχείο «ανησυχητικά οικείο»: εκείνο το Unheimlich συναίσθημα που κατά τον Φρόιντ συνταιριάζει την ευχαρίστηση από την θέαση ενός γνώριμου προσώπου ή κατάστασης και την ασύνειδη ανησυχία, ένα άγχος, για εκείνο που υποκρύπτει κι υπαινίσσεται, πίσω από την καθησυχαστική και γαλήνια όψη του.
Και πράγματι, πίσω από τις αναγνωρίσιμες και φαινομενικά ευχάριστες ή γαλήνιες μορφές, αναδύεται ένα αίσθημα περίσκεψης κι ενοχής. Οι συνθέσεις της Λαλέ μετατρέπονται σε αλληγορίες για την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες και τα πατριαρχικά στερεότυπα που συνδέονται με την ανατροφή και την «εκπαίδευση» των γυναικών στον ρόλο που οι κοινωνίες τους επιβάλλουν. Σε τούτη τη διαλεκτική αφέντη – δούλου, η γυναίκα απεμπολεί εντελώς την ταυτότητά της, την ώρα που ο «αφέντης» εξαρτάται απολύτως από τούτη την εξαφάνιση.
Η Αννούλα, που συνοδεύει τις μητρικές φιγούρες, αναλαμβάνει τον εμβρυακό ρόλο της παθητικής αποδοχής του ρόλου της γυναίκας σε τούτη την εγελιανή σχέση. Κι ακριβώς η επιτύμβια στήλη μας υπενθυμίζει πως, όχι μόνον στην αρχαιότητα, αλλά ακόμη και σήμερα, η γυναίκα γίνεται ορατή μόνον μέσω του θανάτου της. Έναν θάνατο που επιβεβαιώνει ότι η μόνη «δυνατότητα» που μπορεί να εκπληρώσει είναι ο θάνατος—είτε φυσικός, είτε βίαιος.
Η Αννούλα θα λέγαμε φροϋδικά πως είναι η συμβολική εκείνη μεσολάβηση που κατασκευάζει έναν Σωσία, του οποίου η κατοπτρική σχεδόν εμπειρία μετατρέπει τις μορφές και τα σεντόνια σε καθρέπτη για το Εγώ.
Εάν τα σεντόνια της Tracey Amin είχαν κάτι το αυτοαναφορικό, στη Λαλέ το ίδιο υλικό αποκτά μία συναρτημένη και καθολική διάσταση που ξεπερνά την προσωπική σφαίρα και γίνεται μία πρόταση για αφύπνιση κι ακτιβισμό.
Έκθεση: Γεωργία Λαλέ «Εν τούτω Νίκα»
Διάρκεια έκθεσης 23/10 – 29/11 (ώρες λειτουργίας Τετάρτη-Παρασκευή 14.00-20.00, Σάββατο 12.00-16.00)
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
