Ο «εμφύλιος» που ξέσπασε μεταξύ του Βασίλη Κικίλια και της Ντόρας Μπακογιάννη δεν ήταν κάτι που περίμενε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αποκαλύπτει, ωστόσο, το σαράκι της εξουσιομανίας που τρώει τα σωθικά της ΝΔ περίπου 18 μήνες πριν τις εθνικές εκλογές του 2027. Πάντως, με αυτά και με εκείνα αποδεικνύεται στην πράξη ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι «ομάδα».
Η ΕΔΕ που διατάχθηκε για τον λιμενάρχη Χανίων, μετά τον ξυλοδαρμό ενός 72χρονου μέσα σε γκαράζ πλοίου, λειτούργησε ως η σπίθα που έβαλε τη φωτιά. Από τη μια πλευρά βρέθηκε ο Βασίλης Κικίλιας, ο οποίος εμφανίστηκε αποφασισμένος να υπερασπιστεί το νόμο και τη θεσμική τάξη, ενώ από την άλλη η Ντόρα Μπακογιάννη, που μίλησε για «παρορμητική απόφαση» και «έλλειψη ανθρωπιάς». Πρόκειται για δυο διαφορετικούς κόσμους, δυο διαφορετικές προσεγγίσεις του ίδιου θέματος, μέσα στην ίδια παράταξη. Ο μεν υπουργός Ναυτιλίας, με ύφος αυστηρού διευθυντή, υπενθύμισε ότι «η ανθρωπιά δεν είναι άλλοθι για συγκάλυψη» και ότι «η ΕΔΕ δεν είναι τιμωρία, αλλά υποχρέωση». Ο λόγος του ήταν θεσμικός, αλλά πολιτικά «αποστειρωμένος». Η δε Ντόρα Μπακογιάννη, του απάντησε με τη συναισθηματική ρητορική της παλιάς σχολής: «Η εξουσία ασκείται και με ανθρωπιά, όχι με αλαζονεία». Το αποτέλεσμα; Μια δημόσια σύγκρουση δύο «βαριών» ονομάτων της ΝΔ, που εξελίσσεται μπροστά σε ανοιχτά μικρόφωνα. Και αυτό, ως θέμα, είναι αρκετό για να προσθέτει έναν ακόμα πονοκέφαλο στον Πρωθυπουργό.
Μαθήματα θεσμικότητας και ευαισθησίας
Πέραν, όμως, από τη ρητορική περί «ανθρωπιάς» και «δικαιοσύνης», κρύβεται κάτι βαθύτερο. Το σαράκι της εξουσιομανίας που κατατρώει τη Νέα Δημοκρατία εδώ και καιρό. Η κάθε πτέρυγα θέλει να δείξει πως «ελέγχει» το πεδίο της, πως έχει πρόσβαση, επιρροή, κύρος. Ο Βασίλης Κικίλιας επιχειρεί να επιβληθεί ως ο «νόμος και η τάξη». Η Ντόρα Μπακογιάννη υπενθυμίζει ότι η πολιτική δεν είναι άψυχο διοικητικό εγχειρίδιο, αλλά ένα πλέγμα σχέσεων, συναισθημάτων και… τοπικών παραγόντων.
Η μικρή ιστορία που αποκαλύπτει το μεγάλο πρόβλημα
Το τραγικό είναι ότι η αντιπαράθεση αυτή δεν έγινε για κάποιο μείζον πολιτικό θέμα, αλλά για έναν λιμενάρχη που τέθηκε σε διαθεσιμότητα δύο μήνες πριν συνταξιοδοτηθεί. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μικρή ιστορία, που όμως αποκαλύπτει τα μεγάλα προβλήματα μιας κυβέρνησης η οποία, αντί να λειτουργεί ως μια φωνή, δείχνει όλο και πιο συχνά σαν διαφορετικές συνιστώσες που τους ενώνει η εξουσία.
Χάθηκε το πολιτικό μέτρο
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε συναισθηματισμούς και εγχειρίδια δεοντολογίας, χάνεται το πολιτικό μέτρο. Και την πληρώνει το Μέγαρο Μαξίμου, γιατί πολύ απλά μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να δίνει μάχη κατά της αλαζονείας, αλλά οι βαρώνοι του κόμματος δείχνουν ότι το μικρόβιο της εξουσίας δεν θεραπεύεται εύκολα. Γιατί στην τελική, η ΕΔΕ δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως κάθε φορά που ένα υπουργικό τηλέφωνο «καίει», κάποιο άλλο νιώθει την ανάγκη να απαντήσει. Και έτσι, σιγά-σιγά, το σαράκι που αναφέρθηκε παραπάνω συνεχίζει να τρώει το ξύλο του πλοίου που λέγεται Νέα Δημοκρατία.
