Έκθεση για τη φτώχεια στην Ελλάδα 2025: Αδυναμίες και προκλήσεις στην εθνική στρατηγική

Έκθεση για τη φτώχεια στην Ελλάδα 2025: Αδυναμίες και προκλήσεις στην εθνική στρατηγική

Αναλύστε την Έκθεση για τη Φτώχεια στην Ελλάδα 2025 και τις αποτυχίες της εθνικής στρατηγικής. Η φτώχεια αποτελεί έναν σύνθετο και σοβαρό δείκτη κοινωνικής ανισότητας, αναφερόμενη όχι μόνο σε αριθμούς αλλά και σε καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, όπως η αδυναμία πληρωμής ενοικίων και λογαριασμών. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει και την ψυχική υγεία, προκαλώντας άγχη που συχνά δεν μετρούνται στα επίσημα στατιστικά στοιχεία. Η Έκθεση για τη Φτώχεια στην Ελλάδα 2025, που δημοσιεύτηκε από το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας, επιχειρεί να αναδείξει τις λιγότερο ορατές πτυχές αυτής της κρίσης, αξιολογώντας την πρόοδο της Εθνικής Στρατηγικής για την Κοινωνική Ένταξη και Μείωση της Φτώχειας (ΕΣΚΕ), η οποία υλοποιείται από την κυβέρνηση στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2021-2027.

Η Έκθεση αναδεικνύει κενά στην εθνική στρατηγική και προσφέρει πολιτικές συστάσεις για την αντιμετώπιση νέων αναγκών. Οι διακηρυγμένοι στόχοι της ΕΣΚΕ, οι οποίοι δημοσιοποιήθηκαν την άνοιξη του 2022, παραμένουν μακριά από την πραγματικότητα, με το Δίκτυο να επισημαίνει την απουσία εκθέσεων που να παρακολουθούν την πορεία της εφαρμογής τους.

Δυστυχώς, οι αριθμοί δείχνουν ότι η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν έχουν μειωθεί αλλά έχουν αυξηθεί. Συγκεκριμένα, οι πρόσφατες στατιστικές δείχνουν ότι το ποσοστό του πληθυσμού που κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό (AROPE) ανέρχεται στο 26,9%. Ειδικότερα, αναμένονται προκλήσεις για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος, καθώς απαιτείται μείωση 5,2 ποσοστιαίων μονάδων εντός πέντε ετών, που αυτή τη στιγμή φαίνεται ανέφικτη.

Η κατάσταση των αδύναμων νοικοκυριών παραμένει κρίσιμη, με το σύστημα φορολόγησης να τους επιβαρύνει δυσανάλογα. Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα καλύπτει μόλις το 60% του ορίου φτώχειας, προκαλώντας περαιτέρω ανασφάλεια στους πολίτες.

Η Έκθεση καλεί σε αποφασιστικές δράσεις στους τομείς αναγνώρισης αόρατων πληθυσμών, μεταρρύθμισης δομών και ενδυνάμωσης των πολιτών που πλήττονται από φτώχεια. Υπογραμμίζεται η ανάγκη για θεσμοθετημένη συμμετοχή αυτών των ομάδων στη διαμόρφωση κοινωνικών πολιτικών, καθώς και η διασφάλιση της συνοχής των πολιτικών σε δημοσιονομικό επίπεδο.

Πηγή περιεχομένου: in.gr

Loading

Play