Θα έπρεπε να παραιτηθεί ο Εμανουέλ Μακρόν; Σε μια ιδεατή κατάσταση, ασφαλώς, έστω κι αν δεν είναι σίγουρο ότι αυτό θα οδηγούσε σε μια επανέναρξη σε σωστή βάση. Αυτό που είναι προφανές είναι ότι ο Μακρόν δεν γνωρίζει τι είναι η Γαλλία, καθώς ανήκει σε νέες γενιές τεχνοκρατών που έχουν χάσει την επαφή με την Ιστορία και το πνεύμα της χώρας τους.
Η αποχώρησή του δεν μπορεί πλέον παρά να έχει μια εξευτελιστική πλευρά. Θα ήταν η αναγκαστική παράδοση ενός ανθρώπου στριμωγμένου στη γωνία. Άρα δεν θα φύγει. Η ρήξη με τα λαϊκά στρώματα επήλθε γρήγορα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, όπου το στιλ του Μακρόν έπαιξε αποφασιστικό ρόλο.
Θέλαμε κάποιον που να μην είναι ούτε Σαρκοζί ούτε Ολάντ, και καταλήξαμε με μια σύνθεσή τους. Η συγκυρία τον βοήθησε, αλλά το στοιχείο της γοητείας είχε εκλείψει και το κύρος του δεν σταμάτησε να συρρικνώνεται. Δύο πράγματα τον βοήθησαν: η απουσία πραγματικών αντιπάλων και η παραίτηση της κοινωνίας.
Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε κοινωνίες που μπορούν να προσαρμοστούν στον πολιτικό μαρασμό, μέχρι να συμβεί κάτι που θα τις ξυπνήσει: στην περίπτωση της Γαλλίας, είναι η επέκταση της φτώχειας. Μιλάμε για το βάθος της ψυχολογικής και ηθικής μεταμόρφωσης που διαβρώνει την αίσθηση του ανήκειν και το συμφέρον της συμβίωσης διαφορετικών ανθρώπων.
Η μόνη λύση για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο είναι η διεξαγωγή στοχευμένων δημοψηφισμάτων, που θα ξαναδώσουν έναν αποτελεσματικό χαρακτήρα στη δημοκρατική διαδικασία.
Διότι πρέπει να αρχίσουμε από το ρήγμα που προκάλεσε ο ενταφιασμός των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος που διεξήχθη το 2005.
ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ: EPA/Teresa Suarez
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
