Εξερεύνηση των αριστοτελικών έργων και της κοσμολογίας τους, εστιάζοντας στην αλληλεπίδραση της ύλης και του πνεύματος. Στην κατηγορία των Φυσικών συγκαταλέγονται δύο επιπλέον έργα του Αριστοτέλη, τα οποία είναι τα «Περί ουρανού» και «Περί γενέσεως και φθοράς». Η στενή αυτή σύνδεση υποδηλώνεται από το γεγονός ότι στα Μετά τα Φυσικά, τα δύο αυτά συγγράμματα αναφέρονται με τον όρο Φυσικά, ως τμήμα μιας ομάδας μεμονωμένων μελετών. Στο έργο «Περί ουρανού», ο Αριστοτέλης εκθέτει τη δική του κοσμολογία, με κεντρικό στοιχείο τη θεωρία του αιθέρα, που προστίθεται ως πέμπτη ουσία στις τέσσερις απλές: φωτιά, αέρα, γη και νερό. Υπό την επιρροή του Εύδοξου και του Κάλλιππου, ο Αριστοτέλης επιδιώκει να αποδείξει ότι ο κόσμος είναι πεπερασμένος, σφαιρικός και αιώνιος. Καταλήγει στην αντίληψη ότι η Γη είναι ακίνητη στο κέντρο του γεωκεντρικού συστήματος, με τις πλανητικές σφαίρες να ανέρχονται σε πενήντα πέντε.
Το δεύτερο έργο του, το «Περί γενέσεως και φθοράς», ερευνά τη δομή της ύλης με μία θεωρητική προοπτική, αναλύοντας τα φαινόμενα που περιλαμβάνονται στον τίτλο, και απορρίπτοντας τις απόψεις των Ελεατών.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
