Οικο-άγχος: Μια νέα πραγματικότητα για τη νεολαία στην εποχή της κλιματικής κρίσης

Οικο-άγχος: Μια νέα πραγματικότητα για τη νεολαία στην εποχή της κλιματικής κρίσης

Η κλιματική κρίση προκαλεί οικο-άγχος στη νέα γενιά, αποτυπώνοντας τον φόβο και την αβεβαιότητα για το μέλλον. Η κλιματική κρίση δεν περιορίζεται μόνο σε μετρήσεις θερμοκρασίας, κατεστραμμένες καλλιέργειες ή καμένα δάση. Ενσωματώνει και ένα ψυχικό αποτύπωμα, που επιβαρύνει τις κοινωνίες παγκοσμίως: το οικο-άγχος, δηλαδή τον φόβο για μια αβέβαιη περιβαλλοντική μοίρα. Νέοι άνθρωποι σε περιοχές από τα νησιά του Ειρηνικού μέχρι τις φτωχογειτονιές της Νιγηρίας ζουν καθημερινά με την αγωνία ότι το μέλλον τους απειλείται από φυσικές καταστροφές που συμβαίνουν όλο και πιο συχνά. Οι προσωπικές τους ιστορίες αναδεικνύουν το οικο-άγχος όχι ως έναν απλό όρο, αλλά ως μια υπαρξιακή εμπειρία που ήδη καθορίζει ζωές και επιλογές.

«Έχουμε χάσει ήδη τόσα πολλά, και δεν το συνειδητοποιούμε», δηλώνει ο Επαράμα Κερεουάκα στον Guardian, ανακαλώντας μνήμες από τους κυκλώνες που έπληξαν την κοινότητά του στα Φίτζι. Όταν ήταν παιδί, άκουγε το ποτάμι να κυλά καθώς κοιμόταν, και την ημέρα έτρεχε στα δασικά μονοπάτια, μάζευε γκουάβα και μανταρίνια πριν βουτήξει σε ρυάκια για να πιάσει γαρίδες. Σήμερα, η κλιματική κατάρρευση έχει μετατρέψει το χωριό του σε μια σκιά του εαυτού του. Τα δέντρα που τον συνόδευαν στην παιδική του ηλικία έχουν εκλείψει και οι εποχές καρποφορίας είναι πλέον απρόβλεπτες.

Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι σχεδόν τέσσερα στα πέντε παιδιά κάτω των 12 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο βιώνουν οικο-άγχος, ανησυχώντας για το μέλλον του κλίματος. Ο όρος οικο-άγχος, που επινοήθηκε από τον Αυστραλό φιλόσοφο Γκλεν Άλμπρεχτ, αποτυπώνει την χρόνια αγωνία για περιβαλλοντικές καταστροφές. Η εμπειρία του Κερεουάκα αντικατοπτρίζει την πολύπλευρη φύση αυτού του άγχους, που περιλαμβάνει την απώλεια γης και τον φόβο για το μέλλον της νεολαίας στα Φίτζι.

Καθώς η κλιματική κρίση επιδεινώνεται, το φάσμα των ανθρώπων που βιώνουν οικο-άγχος διευρύνεται. Ορισμένοι προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν μέσω θεραπείας, προσευχής ή περνώντας χρόνο στη φύση, ενώ άλλοι κρατούν την ελπίδα ζωντανή μέσα από τη δράση τους. Η αναγνώριση αυτών των προβλημάτων είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε και να στηρίξουμε τη νέα γενιά στην κατεύθυνση της κλιματικής δικαιοσύνης.

Πηγή περιεχομένου: in.gr

Loading

Play