Οι αμυντικές δαπάνες δεν είναι εγγύηση ανάπτυξης, σύμφωνα με τον Economist, ο οποίος προειδοποιεί για τις οικονομικές συνέπειες. Εάν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ τηρήσουν τις συμφωνίες που υπογράφηκαν στις Βρυξέλλες στις 25 Ιουνίου, μέχρι το 2035 θα ξοδεύουν ετησίως 685 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από τις αμυντικές δαπάνες πριν το 2022. Το ζητούμενο είναι να συγκεντρώσουμε τη διεθνή κοινότητα, αν και αυτό παραμένει μια δύσκολη πρόκληση για πολλούς λόγους. Πολλοί πολιτικοί προσπαθούν να πείσουν τα εκλογικά τους ακροατήρια ότι η στρατιωτική δαπάνη μπορεί να προσφέρει και οικονομικά οφέλη πέρα από την ασφάλεια.
Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ δηλώνει ότι η αμυντική πολιτική μπορεί να δημιουργήσει καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας για την επόμενη γενιά, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποστηρίζει ότι θα υπάρξουν οφέλη για όλες τις χώρες. Η δημόσια χρηματοδότηση καινοτομίας συχνά ενθαρρύνει την ιδιωτική καινοτομία, με τις αμυντικές δαπάνες να είναι πιθανόν να βελτιώσουν την έρευνα και την ανάπτυξη.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Economist, οι πολιτικές αυτές, όσο ελκυστικές κι αν φαίνονται, είναι λανθασμένες. Η αύξηση των αμυντικών δαπανών μπορεί να επιβαρύνει τα δημόσια οικονομικά σε μια εποχή που τα χρέη είναι ήδη υψηλά, ενώ οι δημοσιονομικές πιέσεις αυξάνονται. Κάθε χώρα του ΝΑΤΟ, πλην των ΗΠΑ, πρέπει να αυξήσει τις ετήσιες αμυντικές της δαπάνες κατά 1,5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα άλλοι τομείς του προϋπολογισμού, όπως οι κοινωνικές δαπάνες, να υπόκεινται σε πιέσεις. Η άνοδος των στρατιωτικών δαπανών θα μπορούσε να οδηγήσει σε υψηλότερα επιτόκια και σε πιο ευάλωτα δημόσια οικονομικά, ακόμα και αν παρέχει περισσότερη ασφάλεια απέναντι σε εξωτερικές απειλές.
Επιπλέον, η στρατιωτική δαπάνη, όσο υψηλή κι αν είναι, δεν βελτιώνει άμεσα τη ζωή των πολιτών. Η παραγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού είναι πολύ εξειδικευμένη και αυτοματοποιημένη, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται λιγότερες θέσεις εργασίας από όσες χάνονται λόγω τεχνολογίας και ανταγωνισμού. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η αύξηση των αμυντικών δαπανών στις ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να προσφέρει μόλις 500.000 θέσεις εργασίας, αριθμός ασήμαντος συγκριτικά με τους 30 εκατομμύρια εργαζόμενους στην ΕΕ.
Τέλος, ο Economist επισημαίνει ότι οι μεγάλες αμυντικές δαπάνες δημιουργούν διλήμματα για τις κυβερνήσεις σχετικά με την ασφάλεια, την αποδοτικότητα και την ισότητα. Η ανεξέλεγκτη χρηματοδότηση σε συγκεκριμένες βιομηχανίες μπορεί να μην αποφέρει τα προσδοκώμενα οφέλη και να καταλήξει σε περαιτέρω φορολογικές αυξήσεις ή μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες. Οι κυβερνήσεις πρέπει να παρουσιάσουν έναν ειλικρινή απολογισμό για να επιτύχουν το στόχο τους στον επανεξοπλισμό, εστιάζοντας στην ανάγκη για ασφάλεια.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
